Van de ene op de andere dag viel het haar van Hilde Kloosterman (41) in bossen van haar hoofd. Diagnose: alopecia universalis, een ziekte waarbij je al je lichaamshaar verliest.
’Ik was radeloos toen ik vijf jaar geleden enorme plukken haar in mijn handen hield. De dermatoloog wiste direct wat het was: alopecia universalis, een aandoening die zo’n 300.000 mensen in Nederland hebben. In tachtig procent van de gevallen komt het weer goed en dus stond ik na drie minuten weer buiten.
In de weken die volgden, verloor ik ook mijn wenkbrauwen en wimpers en de rest van mijn lichaamshaar. Ik begon me te realiseren dat het bij mij níet goed zou komen.
Geen haar hebben is echt heel naar, zeker voor een vrouw. Bij mannen wordt het iets meer geaccepteerd.
Ik ben kapster, een vak waarbij het extra belangrijk is om er verzorgd uit te zien. Het kost me elke dag veel moeite om mezelf toonbaar te maken: wimpers plakken, haarstuk opzetten. Mijn wenkbrauwen heb ik permanent laten tatoeëren. Het heeft lang geduurd voordat ik in mijn lot kon berusten en weer mezelf kon zijn; accepteren zal ik het nooit helemaal. Maar inmiddels kijk ik met trots in de spiegel! Ik ga weer naar de sauna en rijd paard. Dat zijn persoonlijke overwinningen.
Ik heb me gespecialiseerd in haarstukken voor mensen met tijdelijk en langdurig haarverlies. Ik weet wat zij doormaken en hoe belangrijk het is om mooi haar aangemeten te krijgen. Ik noem het expres een haarstuk; een pruik zet je op tijdens carnaval. Het is niet iets dat je voor je lol hebt.
Ik sta twee dagen per week in mijn praktijk in het Ikazia Ziekenhuis in Rotterdam. De overige drie dagen leg ik huisbezoeken af, bijvoorbeeld aan mensen die een chemokuur ondergaan. Het is vaak een te grote stap om de straat op te gaan en naar de praktijk te komen. Ik hoop het taboe te verminderen. Je bent niet minder mooi zonder haar!”
